Hallooooo, nou daar was ze weer!

En dit keer ga ik geen blog schrijven over alle leuke dingen die ik heb gedaan de afgelopen weken of wat ik allemaal heb mee gemaakt met de kids. Neeeee, in deze blog kun je uitgebreid lezen over de roadtrip die ik van afgelopen donderdag 30-3-17 t/m zondag 2-4-17 heb gemaakt! En het is een lang stuk kan ik je alvast vertellen haha.

Er staan foto's op facebook van deze trip! Ik heb ze geprobeerd in mn blog toe te voegen maar dat ging helaas niet...

Donderdagochtend was het dan eindelijk zover, de roadtrip waar Nine, Nienke, Daisy en ik al een maand naar uitkijken kon beginnen! De dag ervoor hadden Nine en ik alle boodschappen al gedaan, was ik langs iedereen gereden om kledingtas, slaapzak en kussen op te halen en had ik het hele busje al ingepakt. Dus toen donderdagochtend mijn wekker ging hoefde ik alleen nog maar de meiden op te halen en kon de rit richting Nationaal Park Flinders Ranges beginnen. De rit zelf was “maar” bijna 500 km en we hadden het in 5,5/6 uurtjes kunnen rijden. Maar uiteindelijk zijn we om half 8 ’s ochtends vertrokken uit Adelaide en kwamen we ’s avonds rond 6 uur aan op de eerste camping in Wilpena Pound. Goh waarom heb je er zolang over gedaan dan, hoor ik jullie denken. Nou dat komt omdat we onderweg ongeveer 3x een uur zijn gestopt.

De eerste stop was bij Lake Bumbunga, een zoutmeer die op de route lag. Het was eerst al een beetje uitvogelen hoe we dichtbij dat meer moesten komen aangezien het geen toeristische trekpleister is. Na even zoeken hebben we dan eindelijk een punt gevonden hoe we het meer op konden lopen en naar het “natte” roze deel konden lopen, alleen kwamen we er na 30 meter tot onze teleurstelling achter dat het hele zoutmeer droog staat… Na een paar leuke foto’s gemaakt te hebben zijn we weer in het busje gestapt en verder gereden.

De volgende stop was in Port Pirie, en dorpje met een haven. Hier hebben we eerst lekker geluncht met kleffe broodjes in rustig parkje en vervolgens hebben we even de winkeltjes in de “hoofdstraat” bekeken. Omdat er eigenlijk niet veel te beleven viel in het dorpje zijn we weer in het busje gestapt en verder gereden richting Port Augusta. Dit stond op de kaart aangegeven als een grotere plaats dan Port Pirie dus we hadden de intentie om hier ook even te stoppen en doorheen te wandelen. Maar na een klein rondje er doorheen te hebben gereden zag het er zo dood uit dat we maar besloten om door te rijden. En toen reden we ook eindelijk het nationaal park in! We reden over een kleine heuvel heen en daarna bevonden we ons gelijk in een heel ander landschap. Wat ik persoonlijk ook zo mooi vond aan het nationaal park, is dat na elke 15 min die je gereden had het landschap ook veranderde. Dan reed je over bochtige wegen door de vallei, over lange uitgestrekte stukken weg met niks of dan reed je weer omhoog de heuvels in. En elke minuut van de rit hadden we een spectaculair uitzicht.

De derde stop was dan ook op zo’n lange uitgestrekte weg waar we even een halfuur de tijd hebben genomen om allerlei leuke foto’s te maken van elkaar op de weg. Dit was de laatste lange stop. Want we zijn natuurlijk ook nog 3x op andere plaatsten kort gestopt om het beestje weer vol te gooien met benzine.

Uiteindelijk kwamen we dan om 6 uur ’s avonds aan op de camping in Wilpena Pound. Eerst zijn we bij het Visitors Centre/receptie gestopt om ons aan te melden en wat informatie te winnen over wat we moesten zien en doen in de komende 3 dagen. Nou ik denk dat het die gozer zijn eerste werkdag was want veel nuttige informatie kwam er helaas niet uit. Door met mensen onderweg of andere eigenaren van campings te praten zijn we veel meer te weten gekomen.

Vervolgens hebben we een mooi plekje uitgezocht op de camping en alles geïnstalleerd. Dus bus van binnen omgetoverd tot slaap cabine, tafels en stoelen buiten gezet en de tent opgezet.

Na deze lange rit zijn we een welverdiende maaltijd wezen eten in het restaurant op de camping. Het eten was echt verbazingwekkend goed. Nadat we bij de bus onder het genot van een paar ciders nog een paar kaartspelletjes hebben gespeeld zijn we onze slaapzak gaan opzoeken. De eerste nacht sliepen Nine en Daisy in de tent en Nienke en ik in de bus. Helaas heb ik die nacht slecht geslapen, ik heb het half 2 zien worden op de klok en om half 7 ging de wekker alweer.

Nadat iedereen het slaap uit zijn oog had gewreven hadden we buiten de tafel gedekt voor een lekker ontbijtje en stond Nienke in de bus eieren met spek te bakken! Helaas had een Kangoeroe hier ook hoogte van gekregen en kwam dus een kijkje nemen bij onze tafel, zij kwam zo dicht naast me zitten dat als ik mn arm had uitgestoken ik haar had kunnen aaien. Ze was denk ik zelf ook heel hongerig want binnen 2 tellen had ze de zak met broodjes van tafel gegrist! Nine kon net op de tijd de zak weer terug trekken haha! Gelukkig liet de Kangoeroe ons daarna met rust en nadat we ons ontbijt achter de kiezen hadden en we onze spullen hadden gepakt zijn we begonnen aan een mooie hike die 3 uur zou duren en ons naar een mooi uitkijkpunt zou brengen. Na nog geen uur te hebben gewandeld hadden we eigenlijk al ¾ van de heenweg gelopen, het laatste deel was de berg op naar de 2 uitkijk punten. Eenmaal bovenaan aangekomen hadden we dan ook een prachtig uitzicht over Wilpena Pound. Na hier even van genoten te hebben en een paar mooie plaatjes te hebben geschoten zijn we weer terug gewandeld naar de camping. Het was toen rond een uur of 12/1, nadat we ons allemaal weer lekker schoon en fris hadden gedoucht hebben we de bus weer ingepakt en zijn we verder gereden.

We wilden voor de tweede nacht graag op een bush camping staan, dus met andere woorden een camping echt in the middle of nowhere met geen enkele faciliteit. Voor deze camping moesten we ook van de geasfalteerde hoofdweg af. En even voor jullie beeld, door heel Flinders Ranges loopt maar 1 geasfalteerde weg. De rest zijn allemaal unsealed roads en eigenlijk bedoeld voor 4 wheel drive auto’s. Wat dat busje van ons zoals je al kan raden natuurlijk niet was. Deze unsealed road naar de camping was goed te doen, ik moest alleen heel langzaam rijden want de bus schudden erg heen en weer. Na een kijkje te hebben genomen op de eerste bush camping zijn we toch maar verder door gereden, want deze plek sprak ons alle 4 niet echt aan en er stonden ook geen andere mensen. De tweede bushcamping was een veel leukere plek aan droogstaande rivier, waren andere mensen aanwezig en had een wc (lees: toiletpot boven gat in de grond)! Nadat we ons hier weer helemaal geïnstalleerd hadden zijn we even kennis gaan maken met onze buren, die ons wezen op een mooi plek verderop langs de droge rivier. Nadat we dat even bekeken te hebben zijn Nine, Nienke en ik nog een heuvel op geklommen en konden we genieten van een prachtig uitzicht.

Terug bij de bus hebben we lekker lopen borrelen, daarna gingen Nine en Daisy wat voor zichzelf doen dus zijn Nienke en ik het grote open veld opgelopen dat naast onze camping plaats lag want de zon was al onder aan het gaan en daar wouden wij graag even van genieten. Nadat de zon onder was hebben we weer een heerlijke maaltijd op tafel getoverd (chili beef uit blik, maar het smaakte heerlijk!) en na nog wat gekletst te hebben waren we alle 4 zo moe dat we lekker ons bed hebben opgezocht. Dit keer sliepen Daisy en Nine in de bus en hebben Nienke en ik in de tent gelegen. Verbazingwekkend genoeg heb ik deze nacht, ondanks de harde vloer, heerlijk geslapen. Ben denk toch gewend aan het “echte” kamperen haha. Oh dat vergeet ik nog te vertellen: een vliegen dat hier zaten… Je werd er helemaal gek van. De vliegen hier proberen namelijk in je neus, ogen, oren en mond te komen, wat dus echt smerig is. Dus er liepen constant een stuk of 4/5 vliegen over je hoofd die je bezig was weg te slaan. Gelukkig toen het donker werd ging de vliegen ook weg!

De volgende ochtend (zaterdag inmiddels al…) hadden we de wekker wat later gezet en hebben we met een mooie zonsopgang lekker ontbeten en daarna de bus weer ingepakt. We waren gelukkig op tijd weg voordat de vliegen ons weer lastig kwamen vallen!

Nadat we weer terug op de geasfalteerde weg waren zijn we verder omhoog gereden naar het volgende dorpje, Blinman. Dit dorpje bestond ook letterlijk uit 1 straat, met aan de linkerkant een general store en een hotel (die blijkbaar al een tijd gesloten is) en aan de rechterkant een oud gesloten postkantoor, het winkeltje van de mijn en een kerk. Ondanks dat er bijna niks was waren er wel redelijk aantal wat mensen. Aangezien we alle 4 geïnteresseerd waren in de mijn tour hebben we deze ook gedaan en omdat we precies op het juiste moment binnen kwamen wandelen kregen we zelfs een privé tour! Een ontzettend aardige Australiër die ons vol enthousiasme alles heeft vertelt en laten zien. De mijn van binnen was niet groot, waren eigenlijk maar 2 gangen die we zijn door gelopen, maar toch was het een erg leuke en interessante toer!

Na de toer zijn we bij de general store wezen lunchen, hier heb ik met Nienke de home made beef pie gedeeld en hebben we een taartje met de speciale vrucht uit het gebied op; Quandong. Allebei de taartjes smaakte ontzettend goed. Omdat er verder omhoog geen geasfalteerde wegen waren zijn we terug naar beneden gereden, dit keer gestopt bij de camping in Willow Springs. We wilde hier graag overnachten en een 4WD tour doen. Maar helaas hadden zij op dat moment geen voertuigen beschikbaar die dit konden doen, dus werden we door de aardige mevrouw doorverwezen naar Rawnsley Park Station. Ze had voor ons naar hun gebeld en zij konden wel een tour voor ons regelen. Aangezien we namelijk zelf geen 4WD auto hebben wilde we graag een tour maken door het ruigste gebied van Flinders Ranges om te ervaren hoe dit is. De tour kostte, schrik niet, 175 dollar…. Dat is omgerekend ongeveer 125 euro. Nadat de mevrouw van Willow Springs nog 2 mooie uitzichtpunten had aangewezen zijn we weer in de auto gestapt en door gereden naar het eerste mooie uitzichtpunt, Stokes Hill Look-out. Dit lag bovenop een heuvel en we hadden hier een prachtig 360 graden uitzicht, onder andere over Wilpena Pound. Na hier even van genoten te hebben zijn we verder doorgereden naar de camping van Rawnsley Park Station.

Dit was echt een camping camping, zoals je die in Zuid-Frankrijk ook zou vinden. Met een leuk winkeltje, mooie receptie, klein tankstation, etc. Nadat we ook hier weer een mooi plekje hadden uitgezocht hebben we ons weer geïnstalleerd en zijn we daarna even in de camping keuken gaan zitten want daar was de enige plek waar je telefoon bereik had en je even telefoon even kon opladen! Dit was dus erg prettig na 3 dagen zonder stroom en telefoon bereik. Kon ik mama en papa ook gelijk even laten weten dat ik nog niet verdwaald was geraakt haha.

Nadat we nog even voor de bus hebben zitten borrelen hebben we stoelen weer in de bus gegooid en zijn we naar het tweede mooie uitzicht punt van die vrouw gereden, Pugilist Hill. Dit wordt ook wel de Sunset Hill genoemd, uiteraard hebben we hier dan ook de zonsondergang gekeken. En echt waar, ik heb nog nooit zo’n mooie zonsondergang gezien. Ook op deze berg hadden we 360 graden uitzicht, dus voor je zag je de zon zakken achter een berg en achter je kreeg de lucht prachtige kleuren. Voordat het helemaal pikkedonker was zijn we maar weer terug gereden naar de camping voor avond eten! Alleen was het gas helaas op dus konden we niet meer in de bus koken… maar alsof het zo moest zijn was juist op deze camping een camp kitchen aanwezig waar we alsnog heerlijk hebben staat koken! Na het avondeten waren we allemaal zo moe dat we ons klaar zijn gaan maken om naar bed te gaan en lagen we er dus lekker vroeg in. Aangezien ik zoveel beter slaap in de tent heb ik daar de laatste nacht weer vrijwillig gelegen met Nine en sliepen Daisy en Nienke dit keer samen in de bus.

De volgende ochtend was het dan zover, de 4WD tour stond op het programma! Na snel ons ontbijt weg gewerkt te hebben zijn we naar de receptie gelopen want daar werden we opgehaald voor onze tour door Rick in echt zo’n typische 4WD auto! Na eerst een uur rustig door landschap te zijn gereden, met heeeeeel veel kangoeroes en schapen begon het echte werk een beetje. We kregen te maken met wat steile kleine heuvels. Rick gaf zelf ook al aan dat dit nog kinderspel was want hij hoefde de speciale “low range” mode nog niet te gebruiken. Kleine heuvels werden al snel wat hogere heuvels en ons enthousiasme ging steeds meer omhoog. Nadat we eerst een kleine pauze hadden in het bos met wat te drinken en snacken kon dan eindelijk het echte werk beginnen. Van te voren stond op een hek ook speciaal aangegeven dat als jouw 4WD de Low Range mode niet heeft, dat je dit pad niet kan doen want dat trekt je auto niet omdat het zo steil is. Nou en er was geen woord van gelogen want steil omhoog en naar beneden dat het was! En het was geen normaal pad, nee het was een pad met losliggende stenen en rotsblokken en mega gaten in het pad. We werden dus ook als een malle door de hele auto heen geschud maar we vonden het helemaal prachtig. Dit was namelijk wat we wilde. Na een groot deel van het pad afgelegd te hebben kwamen we ook weer op een hoog punt uit met een geweldig uitzicht! Na hier even van genoten te hebben zijn we weer in de auto gestapt en hebben we het laatste deel van het pad afgelegd. Daarna werd het allemaal weer wat vlakker en het laatste stuk was gewoon over een recht normaal pad. Rick heeft ons vriendelijk voor ons busje afgezet en nadat hij weg was zijn wij weer begonnen met de bus in te pakken. Nadat alles weer ingepakt was zijn we nog even wezen lunchen in de camp kitchen en toen was het helaas alweer tijd om terug naar huis te gaan…

Maar dat is niet het einde van mijn verhaal haha! Op de terug weg hebben we namelijk nog met pech langs de weg gestaan… Ja je leest het goed, met pech! Op een gegeven moment kon ik geen gas meer geven en ging de auto langzamer rijden, je rook ineens een extreem sterke benzine lucht en de auto sloeg af toen we stil stonden. Geluk bij een ongeluk stopte we net op een stuk tussen 2 boerderijen in! Want we hebben echt op stukken gereden waar we geen huis of mens hebben gezien en waar we ook nog eens géén telefoon bereik hadden. Gelukkig kwam op dat moment ook net 1 van die gezinnen van die boerderijen thuis, die zagen ons staan en kwamen vragen of alles goed ging. Wij dachten op dat moment nog dat de auto oververhit was maar dat we eigenlijk geen idee hadden. Dus de man zei dat hij thuis even zijn oude kleren zou aan doen en ons dan wel even zou komen helpen, hoe lief! Nou inderdaad even later kwam hij terug, had zn 2 dochters ook mee genomen (die dachten natuurlijk; sensatieeee. Die maken nooit wat mee daar). Nou toen kwam de buurman van de andere boerderij met zn 2 kids ook kijken of alles goed ging en of ze konden helpen. En gelukkig hebben de 2 mannen ontdekt dat het om een benzine lek ging, een of ander slangetje was losgeraakt waardoor de bus het dus niet meer deed. Ze hebben dat slangetje voor ons bevestigd en toen startte de bus gelukkig weer! We zijn die mannen eeuwig dankbaar, anders hadden we daar nu nog gestaan!

Dan denk je, nou probleem opgelost, we kunnen weer. Maar helaas liep dat ook even anders, want 20 km verderop was een dorpje waar we moesten tanken. Maar vlak voordat we het tankstation bereikte moest ik remmen voor een andere auto, waardoor de bus weer afsloeg en ik hem niet gestart kreeg… Dus de meiden moesten hem het terrein van het tankstation opduwen. Nou hoe behulpzaam en vriendelijk die andere 2 mannen waren, hoe chagrijnig en onbehulpzaam de 2 mannen hier waren. Uiteindelijk hebben we maar aan een man gevraagd of hij even kon kijken, hij dacht dat de auto gewoon weer benzine nodig had en dat de bus daarna wel weer zou moeten lopen. Dus wij de bus weer helemaal opgevuld en gelukkig na even proberen startte ie weer en konden we weer op weg. Vanaf dit punt was het nog maar 2,5 uur rijden naar Adelaide wat we uiteindelijk zonder te stoppen hebben gereden. Aangezien we bang waren dat ie dan weer zou afslaan en we m helemaal niet meer gestart konden krijgen.

Nou iedereen thuis afgezet, kom je eindelijk bij je eigen huis aan en denk je lekker in je bed te kunnen kruipen na een lange rit… Laat ik mijn sleutel in de bus vallen en kan ik m gewoon nergens meer terug vinden… Mn hostfamily was niet thuis dus kon ook niet aanbellen, lag nergens een reserve sleutel buiten en na 40 min zoeken had ik mijn sleutel nog steeds niet gevonden… Gelukkig kwam Nine me toen helpen met zoeken en zij heeft toen godszijdank mijn sleutel ergens diep weggestopt gevonden (ik ben je nog steeds eeuwig dankbaar!!!!)

En dat was dan het einde van onze geweldige roadtrip!!!!!

Tot de volgende blog!

Liefs,

Demi

(P.s. Danique hierbij je shoutout haha!)